Stel je voor dat je met een van je studenten praat omdat het niet goed gaat op school. De student, Eva, heeft geen overzicht, ervaart veel stress en heeft geen idee wat er moet gebeuren. Ze maakt haar huiswerk niet af en levert opdrachten te laat in. Eva blijft achter de feiten aanrennen.

Je ziet meteen de oplossing. Je weet dat Eva overzicht nodig heeft. Wat doe je? Je gaat meteen met Eva aan de slag. Je brengt alles in kaart en creëert een duidelijk overzicht. Van daaruit maak je een plan en kan Eva aan de slag. Geweldig, je hebt Eva weer op het goede spoor geholpen.

Eva begint fanatiek aan de planning te werken, maar al snel negeert ze de planning en kan ze het nergens meer vinden. Frustrerend, toch?

Je hebt zo je best gedaan om Eva te helpen, maar het heeft niet tot het gewenste resultaat geleid. In dit voorbeeld is de motivatie van de student overgeslagen. We gaan er vaak vanuit dat studenten gemotiveerd zijn, maar dat hoeft niet per se het geval te zijn.

Het geval in deze situaties is dat je conclusies trekt (te snel). Heeft Eva echt een plan en een overzicht nodig? Hoe zeker ben je daarvan?

Is de student gemotiveerd om het ‘probleem’ aan te pakken? Het opmerken ervan is iets anders dan er daadwerkelijk iets mee willen doen.